دین دیرین دارم

دین دیرین دارم  به کبوتر

به گلای خشک وپرپر

به لبان باغبانی

که گرفت زیارنشانی

به بهانه ی بهاری

به شکوفه های جاری

به خدای باور سبز

به نظام درهم نبض

به زیارت درختان

به جلال برگریزان

به روان و جسم خسته

به دو دست پشت بسته

به سلامت یه عابر

به هووو های جابر

به غرورابر خیزان

به نگاه خیس باران

به شیار دره و سنگ

به دلاوران در جنگ

به سیاه چادر کوچ

به دو چوب رقص  بلوچ

به سیاهی قلم، به افکار

به نوشته های بر دار

به سلاطین بی یال

به  سواحل پر وال

به نگاه مادر پیر

به حراج  نفت یا قیر

به نهال سالخورده

به خیال آب برده

..... دین دیرین دارم

 

 

فرصت

فرصت دیدار دل از دست رفت

آن که در این کوی نشد مست رفت

چشمه اگر راهی مرداب شد

غیرت خود را بشکست،پست رفت

بسپار دل به دوزخ

بسپار دل به دوزخ در این جهان نمان دل                       خروارها محبت هرگز ندیده حاصل

در وصف نیک رویان طومارها نوشتیم                            در دیده ی بزرگان ما خارهای زشتیم 

شلاق داغ خوردیم، شب را به صبح سپردیم                  وز بزم بی مرامان هرگز سخن نبردیم

سنگین بار غیرت ،دنیا از آن به حیرت                       در هفت ملک عشقش درمانده گشته  شهرت

در حسرت نگاه، افسون گر زمانه                               ثرمایه ها نشاندیم یاقوت و شاه دانه

ما مردمان ساده، رویا فریب داده                                مدهوش و مست ماندیم در پشت جام باده

با آن همه صداقت ،وسواس ها و طاقت                              امروز حال ما بین در حسرت و ملامت

شوقی دگر نمانده در رو ی و موی و بازو                          دنیا را کشاندیم در یک کف ترازو

تا خون قاضی عدل چون خاک مرده سرد است                     دوزخ کیان مرد است

شب

شب خیمه ی خوابهایی سنگین

رویای بلند وقصرهایی رنگین

همبستری ماه وستاره در اوج

رقصیدن باد در نیستان چون موج

فریاد نواهای خاموش رسا

وز جنگل ابرهای تاریک و سیاه

هر روی به وقت شب شده تیره و تار

فرق است میان دزد و بیرق یار

بیشه در تلاطم عبور صید و صیاد

بوف روی شاخه ،غرق در بوسه ی باد

هر کوچه و خانه ای قلمرو خاموشی

گهواریه شهر سرکشیده شربت بیهوشی

آرامش پیر چو مه نشسته در مخمل خاک

تاریکی به هرطرف چنگ زده چون پیچک تاک

خرسند زمین ز دوری نور و نفس

زاییده هزارها گور وقفس