ماه مهربان

دوباره مهر،ماه مهربانی 

هم آوایی ،سلام وهمزبانی

غزل هایی زجنس ناب پرواز

بیاد زنگ اول عشق آغاز

رسیده فصل نیمکت های چوبی

بابا نان داد با سرمشق خوبی

و روز اولی که از در رسیدیم

چه تشویشی درون خود چشیدیم

کلاس درس و نقشه روی دیوار

یه کوله پر ز دفتر های خط دار

مداد رنگی و نقاشی از دشت

و اون خورشید، پشت کوه هشت هشت

صدای زنگ تفریح شور و غوغا

نشوندن شکلک پشت رفیقا

کوکب خانوم،پطرس، حسنک،هما

دو مرغابی و لاک پشت،زاق و روباه

گله ی گرگا وچوپان دروغگو

لباس ریزلی مشعل جادو

یه هفته مدرسه ،درس و تحصیل

چه حالی داشت جمعه های تعطیل

تو باغ هر کلاس صدتا فرشته

آقا ناظم که مسئول بهشته

دبستان کعبه وفانوس رنگین

هنوزم زمزم جوشان زرین

بی قرار

بین که چگونه قفل دل وا گشته

شاید که زمین هم ثریا گشته

در حسرت روی فرخنده ی ماه

هر قطره به انتظار دریا گشته

کویر

بیا تاملی کنیم به آسمان بیکرانه ی کویر                         به کور سو نوای کلبه ای حقیر

به خیزش شهاب آتشین به وقت مهر                            به خنده ی جوانهای بی قراردر سپهر

به پچ پچ نجیب باد به گوش دره ها                         رساندن پیام سرخوشی به هر که و به هر کجا

بیا تاملی کنیم به بیکرانه ی کویر                                 به دستهای پینه دار شاخه های زنجبیل

به چشمه ای آنچنان زلال که میتوان در آن ستاره چید         به گوشه نگاه از کرانه ی افق پرید

به رقص عاشقانه بین باد وخاک                                درود بیکرانه بر پگاه تابناک

بیا تاملی کنیم به بیکرانه ی کویر                               به رد پای اشک، به حسرت جبیر

به قامت رشید نخل تا ابد جوان                                  به تابلوی قلم زده به رنگ ناز ارغوان 

به هجمه ی سکوت که در زمین رهاست                 به شاخه های خشک که رو به سوی کبریاست

بیا تاملی کنیم به بیکرانه ی کویر                              به های و هوی غربت یه بوف پیر

به قطره های آب، به حس زندگی                             به رنگهای گرم ،به رسم بندگی

به قامت شتر ،به سادگی به شور                        به استواری مسافران راه دور

بیا تاملی کنیم به بیکرانه ی کویر                             به غنچه ی نگاه کهنه مرد بی نظیر

تمنای وصال

بهانه ای نیست در این بزم تماشا                         گل به رقص است و زمین غرق تمنا

باغ بهارش راسپرده است به صحرا                        شب غرورش را شکسته لب سورنا

باد همان عشوگر شعله آتش                              دست نوازش بکشد بر گیسوی سرکش

رود روان در رگ رویایی شیرین                             ماه منور چو دم خوشه پروین

سنگ سزاوار دم سینه فرهاد                             شهاب ببارد بر این داد چو فریاد

شاه بگیرد گو هر لعل به آغوش                           لاله عاشق نکند داغ فراموش

قطره به قطره جگرش سنگ تراشد                      جرعه به جرعه جامی از زهر بر سینه بپاشد

عاقبت کار به جایی بکشاند                               دل که دگر سینه تپیدن نتواند

عشق مهیا کند این جسم خاکی                        ره نماید سوی افلاک به پاکی

روح دگر شاه و گدا را نشناسد                           برد کند آنکه دگر ثروت وجا را نشناسد