اهریمن غم چو بر گل عشق رسید
خاری شد و بر تن نحیفش رویید
گل را دگر از جفای خار راه نبود
تا ژرف کسوف کامل تنهایی
هر انجمنی که گل بر آن حاضر بود
غم نیز کشان کشان بر آن نازل بود
در خلوت یار،دگر شکر خندی نیست
باور به حریم سخن عاشق تر نیست
در باغ اگر شور و نوایی باقیست
از غیرت آن جام شراب و ساقیست
شاید که گل سرخ وفایی دارد
عاشق به ره عشق نگاهی دارد
شوریدگی شبنم شهدادی صبح
اشکیست که بر سوگ عزایی جاریست
ناقوس،که بر منبر رستاخیز طنین انداز است
گویی که هنوز دری به سویت باز است
من و مهرو مهتاب و شور
تمنای زردی که رفته به گور
من وسرنوشتی نوشته سیاه
یه بیشه که پو شیده رخت عزا
شب و شعر وشب تاب و شوری ز نو
جهان مست و مدهوش بی خود، ولو
نوای طربناک مطرب به گوش
ز جام جهان جرعه ای تازه نوش
به کام ستم پیشه زر،زهر کن
به جادوی مهر برکه را بحر کن
ز عریانی شب نقابی بساز
گلوگیر غم باشو دیو نیاز
به مانند کاوه،جامه و بیرق عدل و داد
نگهبان رویین تن پاک زاد
...
حس فردا شدنی در کار است
منم و کوله افکار به دوش
راهی جاده سنگ فرش سکوت
همه خواهش ها در جعبه رویا به کنار
تشنه اما به چه می اندیشم
غایت وسوسه ها رنگارنگ
دل من اما،تنها یک رنگ
نه به سرخ ،نه به آبی یا زرد
رنگ من رنگ تمام هستی
رنگ خوبی،رنگ عشق
رنگ من حاصل افکار خداست
لحظه ناب نیاش یا خود حس دعاست
روز گرم و پرمحبت
بلبلان آواز خوان و پر حرارت
نغمه شاد پرستوی مهاجر
خنده ی زیبای گلبرگ مسافر
چشمه ساران ناز سیما،همره راه
جان تازه میدمند بر دشت و صحرا
بذر روح افزای باران
تازه میسازد هوای این گلستان
گردش پروانه های ارغوانی
دور شمع پر نشاط زندگانی
هجمه ی پر شور مرغانی شکاری
بر فرازقله هایی کهکشانی
رقص موزون چمن زاران سر خوش
با نوایی از نسیم مهربانی
قاصدک ها هم ره باد
قصه خوان مجنون و سر شاد
رو به سوی دشت و دریا
ساده اما پر معما
اشتیاق هر سو کشاندند
بذر خوبی را فشاندند
کودک نو پای گندم
مینشیند پای صحبت های مردم
زرنگاران خوشه هایی پر هیاهو
زنده میسازند گل و ریحان وشب بو
برکه از خشنودی مرغابیان مست
پر سخاوت نی به بالینش بپیوست
روی شن ها دسته ای ماهی حلوا
عشق بازی میکنند با موج و دریا
در بهشتی با چنین لطف و صفایی
زندگی باید، نه غم را هم صدایی
دربی قراری افسون سرد باد برپیچ وتاب خش خش رنگین برگ و یاد
بر پچ پچ شنیده شده ازسرو دور دست گویا نشانی از امید هنوز، هست
در ردپای رهگذر وز چنگل کبود ارامشی که به خواب توفان نشسته بود
درنای جاودان، مسیر کوچ برگزید نی نامه ای بر نفس تالاب آفرید
شمشیر پرحرارت خورشید،نحیف و زرد سلطانیش سپرده به باران ابرورعد
اشکی ز گونه خونین لاله های دشت چکید روحی مسحیا، به کالبد خاموش خاک دمید
دگر زمین نشانی از مرگ نداشت رگهای ملتهبش سکوت برگ نداشت
شلاق حیات بخش سیل، التیام رود سودای جهنم و برزخ چنین فروکش نمود
چشمه دوباره زاده شدن آغاز کرد پروانه خیال بی پر وبال پرواز کرد
عصیان نمود باغ و جوانه گر گرفت صبو شکست ونگین شکفت،صد شگفت
غزل ز سینه عشاق توان ها ربود به هفت شهر کوچه معشوق دری گشود
