روزگار تنهایی

ققنوس سبک بال خیال

بیخود شده از تلاطم این روزگار

پر کشیده سوی آسمان دور

دورتر زدست جلاد زمان

تا بیابد آشیان...

گیسوان پر نشاط ماه

جای آن ستاره های بی گناه

اژده های مرگ می کند نوا

جای آن نسیم و باغ و اشتیاق

جای آن کبوتران دل گشاد

زاق های دشمنی پر است در فضا

جای آن ماهیان شاد

جای قمریان مست تر زباد

پیچک خبیس تنها ییست که میرود به هر کجا

جای رد پای زرنگار شبنم پگاه

روی برگ های بی گناه

تخم ماتمست که میدهد جلا

مه گرفته نم کشیده است ، طلوع

قد شکسته و خمیده است ، امید

روح زندگی ،دیر زمانیست که از درخت وجود

رخت بر بسته و رفته است

نعره شقایقان دشت در این عزا

به گوش خدا هم رسیده است

نیمکت خالی

غروبا میرم تو کوچه

روی اون نیمکت خالی

میدونم یاد تو اینجاست

همیشه همین حوالی

توی دستام یه بغل گل 

از همون گلای قرمز

همونا که دوست داشتی

گل بوسه روش می کاشتی

رنگ یا قوت تو چشمات

کهربایی خواستنی بود

مثل فال، تو شعر حافظ

روشنای زندگی بود

حس گرم توی دستات

یخ ها رو مذاب می کرد

با همون لطافت خاص

غم ها رو سراب میکرد

وقت بارونا قدمهام تا خود عذاب میرن

انگاری رو بال ابران، یا دارن به خواب میرن

تو دیگه بر نمی گردی مثل خون رفته از رگ

انتظار من زیاده ،تو بودی ستاره ای تک

خیلی وقته دیگه نیستی

بی تو من تنهای تنهام

شب و روز فرقی نداره 

با خیالت توی رویام

از خدا فقط یه خواهش توی جون من نشسته

دیدن چهره ی ماهت روی اون نیمکت خسته

دست خورشید

دست خورشید در پی بی وفایی سایه ها برفت                              گویی از دیار ما بوی کبریا برفت

وقت صبح دگر کسی ز نور به کوچه ها نشانه ای ندید                        حتم که آن همیشه ناخدا برفت

کعبه با همه جلال،در ضیافت جلوس دست حق به روی خاک              همچوخادمی پی زیارت قدوم مرتضی برفت

کودکان پی نیاز خود به هر کجا سری زدند                                   شیر در پیاله،اما شرر ز شیر خدا برفت

با اشاره ای در خیبر از پایه ها شکست                                       عدل با خیانت جماعت آشنا برفت

چاه که عمری همنشین دل ریش ریش بود                                    امشب از غم غربت مه لامنتها برفت

طاقت صدای حق کسی به وقت روز نداشت                                در پی سحر،همیشه منجی وفا برفت

ذوالفقار درفش کیمیایی رسالت یقین                                          همچو تیر غیب بر دل جماعت بی خدا برفت

دل دگر به سینه تاب ماندنش نبود                                             همنوا با کلام لافتی برفت