هم همه ی هیچ در این وادی است
بین که چه پوچیم، کجا شادی است
معنی ما،مستی ما،جان ما
معنی مستیست که بی معنی است
در گذر از خوب وبدو خیر و شر
آن که نه خوب است و نه بد، راهی است
داد که سنگین شده مثقال کار
وزن بی اندیشه همی جاری است
گاه به فریبی که چو فری شده
میرود آسان که نه ناکامی است
در گذر از بی خود با خود شدن
فالش مگو راز که رسوایی است
ارمغان ده که دگر بار بهاران آمد قمریه خوش خبر از کوچه باران آمد
معجزه بر تن عریان هر شاخه نشست بوی عطر نفس یوسف ز کنعان آمد
شعله ی نور افق قله ی مغرور به آغوش کشید رنگ عیدی روی دوش جوی خندان آمد
وصلت غنچه و دشت در شب شعر و شعور از کرانه های دور ،مهر رقصان آمد
برف و سرما در میان جشن گل ها گم شد فصل لایروبی افکار پریشان آمد
وصف حال فال حافظ در میان هفت سین مطربا آواز سر ده که رندان آمد
باغ سر مست ز موسیقی نوروز کهن جامی از می به میان آر، که مهمان آمد
کاش میشد اشک را پنهان کنیم
رقص شادی در چمن زاران کنیم
دیدگان رابر نم باران دهیم
هر چه پیش آمد، اکنون آن کنیم
مهربونی مثل آفتاب
تو شبای پر بهونه
دیگه وقتشه شروع شه
قصه های عاشقونه
ای که بی تو یه کویرم
یه کویر داغ و خسته
بده امنیت به چشمام
بی تو من همیشه تنهام
رد پای گرم و شادت
توی هر گوشه ی خونست
بوی گیسوی سیاهت
بوی ریحون، بوی پونست
روح آرامش ،جوونی
که تو قلب من میمونی
تو همیشه مهربونی
که واسه دلم میخونی
تو خرابه ی وجودم
توی هر بیت سجودم
مست دیدارتو بودم
ای همیشه قلب و جونم
واسه تو اگه نخونم
توغبار غربت و غم
فردا رو بی جون میمونم
دین دیرین دارم به کبوتر
به گلای خشک وپرپر
به لبان باغبانی
که گرفت زیارنشانی
به بهانه ی بهاری
به شکوفه های جاری
به خدای باور سبز
به نظام درهم نبض
به زیارت درختان
به جلال برگریزان
به روان و جسم خسته
به دو دست پشت بسته
به سلامت یه عابر
به هووو های جابر
به غرورابر خیزان
به نگاه خیس باران
به شیار دره و سنگ
به دلاوران در جنگ
به سیاه چادر کوچ
به دو چوب رقص بلوچ
به سیاهی قلم، به افکار
به نوشته های بر دار
به سلاطین بی یال
به سواحل پر وال
به نگاه مادر پیر
به حراج نفت یا قیر
به نهال سالخورده
به خیال آب برده
..... دین دیرین دارم
فرصت دیدار دل از دست رفت
آن که در این کوی نشد مست رفت
چشمه اگر راهی مرداب شد
غیرت خود را بشکست،پست رفت
بسپار دل به دوزخ در این جهان نمان دل خروارها محبت هرگز ندیده حاصل
در وصف نیک رویان طومارها نوشتیم در دیده ی بزرگان ما خارهای زشتیم
شلاق داغ خوردیم، شب را به صبح سپردیم وز بزم بی مرامان هرگز سخن نبردیم
سنگین بار غیرت ،دنیا از آن به حیرت در هفت ملک عشقش درمانده گشته شهرت
در حسرت نگاه، افسون گر زمانه ثرمایه ها نشاندیم یاقوت و شاه دانه
ما مردمان ساده، رویا فریب داده مدهوش و مست ماندیم در پشت جام باده
با آن همه صداقت ،وسواس ها و طاقت امروز حال ما بین در حسرت و ملامت
شوقی دگر نمانده در رو ی و موی و بازو دنیا را کشاندیم در یک کف ترازو
تا خون قاضی عدل چون خاک مرده سرد است دوزخ کیان مرد است
شب خیمه ی خوابهایی سنگین
رویای بلند وقصرهایی رنگین
همبستری ماه وستاره در اوج
رقصیدن باد در نیستان چون موج
فریاد نواهای خاموش رسا
وز جنگل ابرهای تاریک و سیاه
هر روی به وقت شب شده تیره و تار
فرق است میان دزد و بیرق یار
بیشه در تلاطم عبور صید و صیاد
بوف روی شاخه ،غرق در بوسه ی باد
هر کوچه و خانه ای قلمرو خاموشی
گهواریه شهر سرکشیده شربت بیهوشی
آرامش پیر چو مه نشسته در مخمل خاک
تاریکی به هرطرف چنگ زده چون پیچک تاک
خرسند زمین ز دوری نور و نفس
زاییده هزارها گور وقفس
تودر آغوش ماه آرام گشتی
چو اسب سرکشی که رام گشتی
چنانی خفته ای در بند بازو
بسان طعمه ای در دام گشتی
شاه کلید قفل جانی ای پول در قاب زمانه جا نمانی ای پول
درد دل هر جماعت و قبیله ای چون کوه در اوج عیانی ای پول
در سایه ی شهرتی که داری هر شب هم بستر هر خرد و کلانی ای پول
از بهر جماعت خانه به دوش تو قامت قرص نانی ای پول
گویند که سحر وافسون داری حلال مسائل جهانی ای پول
در کیسه ی خرج امت حقوق گیر تا آخر ماه ها نمانی ای پول
در جنگ میان علم و ثروت تو پرچم پیروز زمانی ای پول
گاهی به میان صحبت اهل دلان چون چرک میان استخوانی ای پول
گویند که خوشبختی در رکاب تو نیست تو معجزه ای ز هفت خانی ای پول
در هر قامت و وزن و شکلی هستی خواندنی به هر زبانی ای پول
با همه قدرت بی وصف که داری تنها در سایه ی مرگ بی نشانی ای پول
