جسم فانی

بر جان و تنم حسرت پرواز نحفته است                        چون قمری بشکسته پر وبال که خفته است

همسان شرابی که از هسته ی تاک است                        روحم همه در وصلت خاک است

تبعید شده در قفس بسته تن گیر                                  مدهوش می و باده و شب گیر

چون قافیه ای در نفس شعر گرفتار                                 یا همچو ردیفی پی ترجیع به تکرار

تنها خوشی مانده به دل دیده ی بیناست                  هم اوست که در ظلمت شب دست تواناست

بر روی زمین درد به کرار چشیدیم                                 در نافله ی عمر چه غم ها که ندیدیم

پندار پلیدی که چون زهر زمانست                                 در باور ما لاشه ی صد چاک بهانست

فردا که هنر از پس دیوار برآید                                      روشنگری از کوچه ی گفتار در آید

امیددر آیینه ی خورشید نشیند                                    هر یار فراوان گل توحید  بچیند