آهای دنیا
مدارا کن با احساسی که از چند جا ترک خورده
تمام حس دیروزو یکی از جنس شب برده
شبیه روحی سرگردون رو کف پوش خیابونم
زمستونم،زمستونم
سراسر خیس بارونم
خودت میدونی حالم رو
خودت میبینی داغونم
یه عمری از پی بیراهه ها رفتم
چطور از راه بر گردم
تمام دلخوشی ها رو با عشقی پوچ سر کردم
یه کام از دوده سیگارم
شده تنها مددکارم
دارم میرم سراغ آلبومه عکسا
منی که از عشق بیزارم
چه زخم هایی که بی صدا خوردم
به جرم عشق روزی صد دفعه مردم
آهای دنیا تقاص آرزوهامو
غبار خیس چشمامو
بگیر از قلب بی احساس...
من زنده به رنگ خوش پندار توام یار وا مانده ز افکار سبک بالی گفتار
من هم نفس هستی آرامش دیدار جانم همه در جام شراب تو گرفتار
چون قطره ی اشکی پی روی تو روانم یا محو شوم یا به گلی آب رسانم
با هر قدمی از حرمت دور شدم من انگار که جان داده و بی نور شدم من
زنجیر قوائد به نگاهت بشکستم به زور و زر غیر تو هم عهد نبستم
تو مشعل تن سوز و دل انگیز جهانی در قافله ی وصف چو خورشید نمانی
در خلوت ذهنم چو بهار ریشه دواندی هر روز دلم رابه خرابات کشاندی
از پشت نقاب نفسم راه تو بگشا تا جوی شود راهی صد چشمه ی دریا
به روی سنگ های تیره و روشن به گورستان اثر باقیست
به ذهن و باور نیکان این سامان گوهر باقیست
اگر چه غنچه ی زیبای لبخند از بهاران رخت ها بر بست
نگاه مهر بان باغبان بر شاخه ساران پر ثمر باقیست
بر جان و تنم حسرت پرواز نحفته است چون قمری بشکسته پر وبال که خفته است
همسان شرابی که از هسته ی تاک است روحم همه در وصلت خاک است
تبعید شده در قفس بسته تن گیر مدهوش می و باده و شب گیر
چون قافیه ای در نفس شعر گرفتار یا همچو ردیفی پی ترجیع به تکرار
تنها خوشی مانده به دل دیده ی بیناست هم اوست که در ظلمت شب دست تواناست
بر روی زمین درد به کرار چشیدیم در نافله ی عمر چه غم ها که ندیدیم
پندار پلیدی که چون زهر زمانست در باور ما لاشه ی صد چاک بهانست
فردا که هنر از پس دیوار برآید روشنگری از کوچه ی گفتار در آید
امیددر آیینه ی خورشید نشیند هر یار فراوان گل توحید بچیند
