هم همه ی هیچ در این وادی است
بین که چه پوچیم، کجا شادی است
معنی ما،مستی ما،جان ما
معنی مستیست که بی معنی است
در گذر از خوب وبدو خیر و شر
آن که نه خوب است و نه بد، راهی است
داد که سنگین شده مثقال کار
وزن بی اندیشه همی جاری است
گاه به فریبی که چو فری شده
میرود آسان که نه ناکامی است
در گذر از بی خود با خود شدن
فالش مگو راز که رسوایی است
ارمغان ده که دگر بار بهاران آمد قمریه خوش خبر از کوچه باران آمد
معجزه بر تن عریان هر شاخه نشست بوی عطر نفس یوسف ز کنعان آمد
شعله ی نور افق قله ی مغرور به آغوش کشید رنگ عیدی روی دوش جوی خندان آمد
وصلت غنچه و دشت در شب شعر و شعور از کرانه های دور ،مهر رقصان آمد
برف و سرما در میان جشن گل ها گم شد فصل لایروبی افکار پریشان آمد
وصف حال فال حافظ در میان هفت سین مطربا آواز سر ده که رندان آمد
باغ سر مست ز موسیقی نوروز کهن جامی از می به میان آر، که مهمان آمد
کاش میشد اشک را پنهان کنیم
رقص شادی در چمن زاران کنیم
دیدگان رابر نم باران دهیم
هر چه پیش آمد، اکنون آن کنیم
بسپار دل به دوزخ در این جهان نمان دل خروارها محبت هرگز ندیده حاصل
در وصف نیک رویان طومارها نوشتیم در دیده ی بزرگان ما خارهای زشتیم
شلاق داغ خوردیم، شب را به صبح سپردیم وز بزم بی مرامان هرگز سخن نبردیم
سنگین بار غیرت ،دنیا از آن به حیرت در هفت ملک عشقش درمانده گشته شهرت
در حسرت نگاه، افسون گر زمانه ثرمایه ها نشاندیم یاقوت و شاه دانه
ما مردمان ساده، رویا فریب داده مدهوش و مست ماندیم در پشت جام باده
با آن همه صداقت ،وسواس ها و طاقت امروز حال ما بین در حسرت و ملامت
شوقی دگر نمانده در رو ی و موی و بازو دنیا را کشاندیم در یک کف ترازو
تا خون قاضی عدل چون خاک مرده سرد است دوزخ کیان مرد است
شب خیمه ی خوابهایی سنگین
رویای بلند وقصرهایی رنگین
همبستری ماه وستاره در اوج
رقصیدن باد در نیستان چون موج
فریاد نواهای خاموش رسا
وز جنگل ابرهای تاریک و سیاه
هر روی به وقت شب شده تیره و تار
فرق است میان دزد و بیرق یار
بیشه در تلاطم عبور صید و صیاد
بوف روی شاخه ،غرق در بوسه ی باد
هر کوچه و خانه ای قلمرو خاموشی
گهواریه شهر سرکشیده شربت بیهوشی
آرامش پیر چو مه نشسته در مخمل خاک
تاریکی به هرطرف چنگ زده چون پیچک تاک
خرسند زمین ز دوری نور و نفس
زاییده هزارها گور وقفس
شاه کلید قفل جانی ای پول در قاب زمانه جا نمانی ای پول
درد دل هر جماعت و قبیله ای چون کوه در اوج عیانی ای پول
در سایه ی شهرتی که داری هر شب هم بستر هر خرد و کلانی ای پول
از بهر جماعت خانه به دوش تو قامت قرص نانی ای پول
گویند که سحر وافسون داری حلال مسائل جهانی ای پول
در کیسه ی خرج امت حقوق گیر تا آخر ماه ها نمانی ای پول
در جنگ میان علم و ثروت تو پرچم پیروز زمانی ای پول
گاهی به میان صحبت اهل دلان چون چرک میان استخوانی ای پول
گویند که خوشبختی در رکاب تو نیست تو معجزه ای ز هفت خانی ای پول
در هر قامت و وزن و شکلی هستی خواندنی به هر زبانی ای پول
با همه قدرت بی وصف که داری تنها در سایه ی مرگ بی نشانی ای پول
دعا بر کس اثر دارد که بر جانش شرر دارد
به وقت نیک روزی رند بی پرهیز به توشه در و زر دارد
به خاکی دل بباید بست که باغ پر ثمر دارد
و گرنه ریگ در صحرا بلوری چون شکر دارد
ز سرخی شراب مگذ ر که خونی بر جگر دارد
گذر از بیشه ها در شب به راهش صد خطر دارد
نوای ضرب مطرب با شمیم گل هزاران نغمه شیرین گوهر دارد
گره بر دار قالی می نشیند با تبسمهایی از استاد صورت گر که بر انگشت فراوان او هنر دارد
نفس های زلال ابر به گوش دشت بهاران زیرسر دارد
کجا کس می تواند بی صداقت زندگی کردن که از فردای مردن او خبر دارد
من زنده به رنگ خوش پندار توام یار وا مانده ز افکار سبک بالی گفتار
من هم نفس هستی آرامش دیدار جانم همه در جام شراب تو گرفتار
چون قطره ی اشکی پی روی تو روانم یا محو شوم یا به گلی آب رسانم
با هر قدمی از حرمت دور شدم من انگار که جان داده و بی نور شدم من
زنجیر قوائد به نگاهت بشکستم به زور و زر غیر تو هم عهد نبستم
تو مشعل تن سوز و دل انگیز جهانی در قافله ی وصف چو خورشید نمانی
در خلوت ذهنم چو بهار ریشه دواندی هر روز دلم رابه خرابات کشاندی
از پشت نقاب نفسم راه تو بگشا تا جوی شود راهی صد چشمه ی دریا
به روی سنگ های تیره و روشن به گورستان اثر باقیست
به ذهن و باور نیکان این سامان گوهر باقیست
اگر چه غنچه ی زیبای لبخند از بهاران رخت ها بر بست
نگاه مهر بان باغبان بر شاخه ساران پر ثمر باقیست
بر جان و تنم حسرت پرواز نحفته است چون قمری بشکسته پر وبال که خفته است
همسان شرابی که از هسته ی تاک است روحم همه در وصلت خاک است
تبعید شده در قفس بسته تن گیر مدهوش می و باده و شب گیر
چون قافیه ای در نفس شعر گرفتار یا همچو ردیفی پی ترجیع به تکرار
تنها خوشی مانده به دل دیده ی بیناست هم اوست که در ظلمت شب دست تواناست
بر روی زمین درد به کرار چشیدیم در نافله ی عمر چه غم ها که ندیدیم
پندار پلیدی که چون زهر زمانست در باور ما لاشه ی صد چاک بهانست
فردا که هنر از پس دیوار برآید روشنگری از کوچه ی گفتار در آید
امیددر آیینه ی خورشید نشیند هر یار فراوان گل توحید بچیند
